- TIBULLUS
- TIBULLUScognom. Albius, Poeta elegiographus, et Eques Romanus, sub Augusto: natus Hirtiô et Pansa Consulib. eôdem annô, quô Ovidius Sulmone in lucem editus est. Horatio, Ovidio, Macro, et Messalae Corvino, quem contra Phaeacas comitatus est, familiaris: in insula hac, aeger sequens Epitaphium sibi confecit:Hîc iacet immiti consumptus morte Tibullus,Messalam terra, dum sequiturque mari.Poeta iuxta Quintiliani sententiam, l. 10. c. 1. inprimis elegans, tersus, ad amores et delicias aliquanto proclivior. Ovid. l. 1. Amor. El. 15. v. 27.Donec erunt ignes, arcusque Cupidinis arma,Discentur numeri, culte Tibulle, tui.Horatius de patre suo, l. 1. Serm. Sat. 4. v. 109.Nonne vides Albi ut male vivat filius. —Ubi Theod. Marcilius: Ut Satyrâ 2. maecenati suo, ita nunc Albie tibullo verres hic dentis sui obliquum ictum infligit. Ibi Maecenatis mollitiem, hîc tibulli miseram vitam, sive paupertatem adrodit. Haec ille. Atqui l. 1. Ep. 4. v. 6. de eodem Tibullo:Non tu corpus eras sine pectore. Dii tibi formam,Dii tibi divitias dederant, artemque fruendi.Et ibid. v. 1.Albi, nostrorum sermonum candide iudex.Ubi alludere videtur ad nomen Albti. Huius obitum insigni elegiâ Ovidius prosequutus est. Vide Bernard. Cillenium Veronensem, Matt. Antonium Muretum, Ios. Scaligerum, Achillem Scatium, Lusitanum, notis in eum: Item Lil. Girald. in Hist. Poet. Nic. Lloyd.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.